donderdag, december 11, 2014


Ingegeven

Een vrouw staat ingelijst. Wanneer ze zich naar het gordijn van haar verlichte kamer beweegt, wordt haar schaduw angstwekkend groot. 'Huur mij!' schreeuwt een reclamepaneel. In mijn gedachten wordt dat haar tekstballon. Ik ben net terug van een literaire avond en pluk overal verhalen. Hoe meer verhaal ik in me heb, hoe meer verhaal ik zie.
Passa Porta stelde zes auteurs de vraag naar de literatuur van de toekomst. Niet of die er zal zijn (een vraag die heden ten dage elders wel eens gesteld wordt), maar hoe die zal zijn. Maud Vanhauwaert komt met de meest strijdlustige bijdrage. Met geheven vuist vraagt ze om meer ingevers, ter aanvulling of vervanging van de huidige uitgevers. Mensen die eerst naar het boek kijken, en dan pas naar de markt. Die de lezer willen verrassen, overrompelen. 
Ik herinner me hoe ik ooit Peter Verhelsts Sprookjesbordeel bezocht. Hoe je in het donker verhalen kreeg toegefluisterd, een druif net boven je lippen werd geperst. Ik herinner me hoe iemand me er, weer in het daglicht, op wees dat er 'iets aan mijn wang kleefde'. Hoe een spiegel me het paarse spoor toonde van mijn lippen tot mijn hals. 
Het poëziebordeel, waarvan ook Maud Vanhauwaert deel uitmaakt, is wellicht al even sensueel. En wellicht wordt het nooit anders: altijd zal er iemand zijn die je verhalen ingeeft. En als het goed zit, blijven die kleven. Stelt iemand je de vraag: 'Wat heb jij laatst gelezen?'

Geen opmerkingen: