Winterse groetjes

Een vriendin belt me. 'Ik sta in de bib. Het is supermooi weer, dus ik wil gewoon op het terras zitten lezen. Heb je een tip?' Ik ga de koude tuin uit, waar ik net de was ophing - de zon schijnt, grijze wolken pakken  samen, maar wachten vast nog even - en blijf voor mijn boekenkast staan. Ik weet niet goed hoeveel tips ik mag geven: niet alleen heeft de vriendin geen balpen en papier bij zich, ik ben ook bang dat de zon weer weg zal zijn voor zij en het boek het terras hebben gehaald.
Even later een sms van mijn moeder: 'Sta bij het groentekraam. 36 nummers voor me.' De zon heeft velen naar de markt gelokt.
Het lijkt wel alsof we met z'n allen elk straaltje zon willen opslurpen - zuinig, met een rietje, zo lang zuigend dat de lucht allang gorgelend in onze keel verdwijnt. 
Gisteren kregen we ze al even te zien, een hele ochtendspits lang. Ik boog me dapper over het stuur van mijn fiets en trok mijn kleed wat verder over mijn knieën - blote benen, want kousen einde mei, dat ging me te ver. Beide handen stak ik afwisselend diep in mijn jaszak, mijn oren geleidden de kou tot diep in mijn kiezen. Tegen de gevel van een huis leunde kerstversiering: 'Let it snow!'. Bij de ophaling van grof huisvuil eerder deze week had de vuilniswagen die laten staan. Wellicht was niet duidelijk of deze versiering echt bij een ander jaargetijde hoorde. 
Op de terugweg kruis ik een vrouw met muts, sjaal en winterjas. Ook onder de collega's was die winterjas aan een revival begonnen. Bij mij liggen ze klaar voor de was. Straks mogen ze drogen - rillend in de winterzon. Daar horen winterjassen, toch?

Daarbuiten loopt een schaap 

Het is nacht. Zoon en ik rijden het dorp uit, donkere weiden voorbij, tot bij het volgende gehucht. Daar, in één huis aan het einde van de straat, brandt licht. Daar moeten wij zijn. De wachtzaal is leeg, maar het felle tl-licht sluit alle duisternis uit. Wat de dokter onder zijn haastig aangeschoten broek en trui aanheeft, zou een hemd kunnen zijn, maar de dikke stof verraadt een pyama. Ook de bedachtzame gebaren en trage zinnen van de dokter getuigen van de nacht. 
Als we de straat weer uitrijden, blijft het stil. Even nog. Meteen om de hoek blijkt hoe levendig de nacht is. Een auto met Franse nummerplaat staat zacht te draaien voor een huis. Ik vraag me af hoe alert ik moet zijn - het is tenslotte nacht, en dan staan auto's met Franse nummerplaten niet te draaien voor een huis. Of toch? Ook aan het kruispunt verderop zijn we niet alleen: voor elk van de rode lichten staan meerdere auto's te wachten. Een koppel wandelt langs de baan, regenjas en wandelschoenen aan, stevig in gesprek. Het is drie uur. Wat doet iedereen hier?
Ik denk aan Slaap! van Annelies Verbeke, waarin de slapeloze Maya rondtrekt op zoek naar lotgenoten. Ik herinner me hoe ze her en der aan de bel ging hangen, om mensen uit hun slaap te rukken. 

Ik fietste door de donkere straten op zoek naar leven, vervuld van energie. Het was drie uur in de ochtend. Lege pleinen, zwarte laantjes, hier en daar een wakkere duif. Die beesten waren totaal van de kaart sinds de komst van de straatlantaarn. Zou die snel breken, een duivennek? Waarschijnlijk niet. Taaie rakkers, die vliegende ratten. Natuurlijk zag ik soms een mens. De stad slaapt nooit, zogezegd.(Slaap!, Annelies Verbeke)

Vannacht lijkt de setting van haar boek bijna ongeloofwaardig. Overal is leven - en dit is niet eens de stad. Als we de auto weer voor huis parkeren, kijkt de jongste door het raam. De oudste komt de trap af en wil weten hoe de dokter was. 'Het is nacht,' zeg ik, 'dan moet je slapen.' Het lijkt plots een bewering van niks.

Van kleine en grote boodschappen

Met z'n tweeën zijn ze in het toilet. De een op een potje, de ander op de wc.
'Pas maar op dat je er niet in valt!'
'Dan ga ik naar de riool...' Hij vindt het idee duidelijk eerder grappig dan verontrustend.
Zij zwijgt. Dat dat ongewoon is, lijkt ook hij al te beseffen - meer zelfs, hij voelt dat hij over kennis beschikt die zij nog niet leek te hebben.
'Dat is zo, hoor! Dat heeft mama mij gezegd!'
'Neen, het gaat naar de Natuur.' Natuur krijgt in haar zin een hoofdletter. Het is een gewichtig woord, een woord dat zijn onvermoede kennis kan overtreffen. Ik vraag me af welk beeld er voor haar aan dat woord kleeft.
Ze onderhandelen even: pipi gaat naar de natuur, kaka naar de riool.
'Ik ben klaar.'
'Als je pipi gedaan hebt, moet je op de kleine knop drukken. Dan gaat het naar de Natuur.'
'En als je op de grote knop drukt, gaat het naar de riool. Ja, hé? Zo is dat, hé?'
Voor één keer zijn ze het snel eens. En ze spoelen door.

Lang zal ze leven!

Eén werd ze. Eén kaars in een zee van taart. Voor het uitblazen zorgde de wind, een toevallig briesje in een heerlijk warme dag. En de taart - die ging erin als zoete koek... Als ze dàt voor mijn neus zetten, moet ik snel zijn, moet ze hebben gedacht, en dus graaide ze in één snelle beweging het net aangesneden stuk van de schotel en zette er haar tanden in. Het leek alsof ze niet meer dan vijf happen nodig had om het hele stuk naar binnen te werken. Zo snel ken je de smaak van taart.
Er waren vele taarten, een beetje zoals in het verhaal van Toon Tellegen:

'Af en toe rustte de eekhoorn even uit, maar nooit lang. Want ontelbare taarten zijn heel veel taarten. Hij bakte een ruwe schorstaart voor de olifant en een kleine vermolmde wilgentaart voor de houtworm. Hij dacht diep na en bakte toen een taart van louter water voor de waterjuffer. Het was een eigenaardige glinsterende taart en hij zette hem apart onder de takken van de rozenstruik.Hij bakte de hele ochtend door en pas toen de zon hoog aan de hemel stond en het feest bijna ging beginnen was hij klaar. Hij keek om zich heen en knikte. Overal lagen, zweefden, stonden en hingen taarten - zwarte taarten, witte taarten, kromme taarten, ronde taarten, hoge taarten en enorme, logge taarten die langzaam in de grond verdwenen. De meeste taarten dampten nog en verspreidden zoete geuren om zich heen en leken wel te glinsteren van ongeduld.Het was een warme, zonnige dag, in het midden van de zomer.Er was taart voor iedereen.'Toon Tellegen, De verjaardag van de eekhoorn

Dinsdag viert ze in de kribbe. Met meer taart. En een boek als geschenk voor alle kinderen. Het wordt moeilijk kiezen. Zoveel jarigen in zoveel prentenboeken. Er is Verjaardag met taart, en Vos en Haas en het feest van Uil, allebei met tekeningen van Thé Tjong-Khing, er is Telfeest! en De verjaardag van de eekhoorn en andere dieren - al zullen die filosofische dierenverhalen nog wat moeilijk zijn, er is Kikker en een heel bijzondere dag met tekeningen van Max Velthuijs, er is... zoveel moois in boekenland. Lang zullen we lezen!

Telfeest! Soetkine Aps

Kikker en een heel bijzonder dag - Max Velthuijs