Potjes, zalfjes en een doosje chocolade glijden langs de scanner. Een bedrag wordt genoemd, een kaart bovengehaald, een code getikt. En dan... duikt de kassierster over de toonbank en trekt de hand van de klant naar zich toe. Dat gebeurt niet zoals een prins een hand aanneemt voor een handkus, eerder als iemand die een geldbriefje ontdekt en dat snel weggrist.
'Mag ik die nagels zien?!'
De vrouw houdt haar hand op - wél als iemand die een handkus lijkt te verwachten.
'Helemaal bruin! In één kleur! Dan zie je die uitgroei zo snel! Neen... Ik heb Hello Kitty.'
Er wordt van handen gewisseld.
'Oh My God!' Ze spelt het met hoofdletters, en de toon zit helemaal juist: deze vrouw van een jaar of zestig klinkt net als de veertienjarigen bij mij in de klas.
De kassierster weer, zichtbaar tevreden: 'Mmm. Het moest écht cute zijn.'
Ook dat klinkt als veertien. Die vinden de film die ik hen toon ook nice - en als het meezit ook de opdrachten die ik geef.
'Cute. Dàt is dan geslaagd,' zegt de klant, en ze dartelt de winkel uit.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar.
Terwijl ik een potje babyvoeding over de toonbank schuif, ratelt de verkoopster verder. 'Ik doe dit al zes jaar. Wat moet je dan nog kiezen? Mijn zoon mocht kiezen...'
'Dan werd het vast Cars?' opper ik, al heb ik van French manicure geen kaas gegeten, ik ben al blij dat ik weet hoe het ding heet.
Ze gaat onverstoord verder, haar zoon heeft smaak: iets met roos en glitters.
In gedachten hoor ik weer Mieke Desmet, die op een studiedag over kinder- en jeugdliteratuur vertelde hoe Nijntje in Taiwan voor allerlei marketingdoeleinden wordt ingezet. Om koffie te verkopen, bijvoorbeeld. Aan volwassen vrouwen dus. En het werkt. Van Nijntje is ginds geen boek te vinden, maar dat ze cute is, daar zijn alle vrouwen het over eens. Nogal wat luisteraars reageerden een tikje ongelovig: was het geen marketingplan met de bedoeling de boeken te laten volgen?
Ach, over smaak valt niet te twisten. Manga lusten ze daar ook, maar toen een verbeterende leerkracht vanmiddag een tekening van een jong meisje in mangastijl op een agendakaft vond, kon ze daar alleen maar over zeggen: 'Dat moet toch vast een E-cup zijn? Of zijn dat twee emmers met een ijzertje tussen?'
Oh ja, het was een jongen die die mangameid getekend had. Geen idee wat zijn moeder doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten