Ochtendmoois

De regen talmt. Nog altijd kleven druppels aan de ruiten en ziet de straat eruit 'alsof die net is gedweild' - zo merkt de oudste op. Twee oudjes laten het niet aan hun hart komen: met de handen in elkaar geslagen stappen ze over de stoep. De man heeft ook zijn tweede hand over hun verstrengelde handen gedrukt, als om te benadrukken dat het geen toeval is, niet alleen een middel om overeind te blijven op de gladde straat. Meer nog dan die hand bezegelt hun gesprek de liefde. Ze gaan er erg in op, in dat gesprek. Over het weer hebben ze het niet. Ze praten over grote zaken, over hoe ze in het leven staan of waarom iets mooi is. Tenminste, dat is wat ik lees in hun gezichten. Ogen luisteren er net zo hard mee als oren. Bijna likken ze de woorden van mekaars lippen. Op de radio zingt 'The Isbells': '... and the morning always brings something beautiful.'