Kleurenblind

'Maar hoe kan ik dit nu schrijven?' Hij zwaait het blad met het stripfragment (uit Blacksad) wanhopig heen en weer. Op de openingsprent duikt een tijger in kostuum een cafétoog over. Glazen rinkelen de grond op. 'Ik moet een dynamische beschrijving geven en een statische.' Hij heeft het netjes geanalyseerd, dat wel. Eerst stuur ik hem met een kluitje in het riet, maar hij houdt vol: 'Een dynamische! En een statische! Tegelijk! Dat kan toch niet!'. Ik bind in, verzin een handvol zinnen om het tegendeel te bewijzen. Hij houdt zijn blik strak op de prent gericht en knikt, met tegenzin, begrijpend. Bij de volgende stap in de opdracht zal hij ongetwijfeld vinden dat strips sterker werken dan louter tekst, maar voor we zover zijn, gaat de bel.
Als ik 's avonds eindelijk aan dat nieuwe boek begin (James Meek, Het hart viel binnen - herinnert u zich het lijstje?), blijft die scène buiten beeld. Pas nu ik begin te schrijven, zie ik het verband. Want voor mij werkt het dus wel, tekst en louter tekst. Sneller dan ik kan lezen, zie ik het voor me:

'Door de metalen vensterlijsten van het oude betonnen gebouw zag ze de stroken van de zonwering, die schots en scheef werden geduwd door planten in potten, stapels vergeeld papier en oude plastic modellen van de werkwijze van parasieten, geschilderd in de voor het atoomtijdperk typerende kleuren zeegroen, crème, tongroze en nierbruin.' (Het hart viel binnen, James Meek, p. 67)

En meteen daarna, of ergens daartussen, in een soort parallel bewustzijn waar ik naast lezer ook metalezer ben, het besef dat de modellen uit de biologieles net zo modegevoelig zijn als de muren in mijn woonkamer. Dat wat ik voor waarheidsgetrouw hield, niet meer is dan een trendkleur. Uit het atoomtijdperk, althans volgens auteur James Meek - of zijn verteller.
Dat had een vakje uit een stripverhaal mij niet kunnen vertellen. Of toch? Ik neem me voor voortaan nog aandachtiger te kijken. Naar het stripverhaal. En stiekem mee over de schouder van mijn dokter, als die naar oren of keel van de kinderen kijkt. Zie ik daar geen glimp koraalrood?