vrijdag, december 14, 2012

De keuze van de lezer

Er ligt, net als altijd, een stapel boeken klaar. Alleen is hij hoger dan anders: ik ben jarig geweest en kreeg, wat schoorvoetend geschonken, bang voor het oordeel van de lezer als wie ik geboekstaafd sta, boeken cadeau (Vanessa Diffenbach - De verborgen taal van bloemen, Richard Ford - Canada, John Banville - De zee, Sigrid Combüchen - Wat er van het leven overblijft). In de boekenkast wacht nog een dozijn andere boeken. Het lijstje 'te lezen' in mijn agenda groeit sneller aan dan ik het wegwerken kan. In de boekenwinkel zag ik nog een stuk of wat andere boeken die ik een plaatsje op de plank wil schenken (ik verheug me bijvoorbeeld ontzettend op de aanschaf van de nieuwe James Meek omdat zijn Uit liefde van het volk me jaren geleden zoveel leesplezier verschafte). Ik kocht de pocket (nu ja, die klepper krijg ik geen enkele zak weggedrukt) van Anna Karenina, omdat een mens nu eenmaal zijn klassiekers moet kennen. Toch ben ik geneigd die nieuwe stapel eerst weg te werken. En dus laat ik op een avond alles links liggen (nadat de kinderen in bed liggen, wel te verstaan - die laten zich nu eenmaal niet links leggen), en begin in Wat er van het leven overblijft. Iets zegt me dat dit boek precies bij de tijd van het jaar past. Wat klassieker, wat trager, niet te zwaar op de hand. Waarom denk ik dat? Laat ik me misleiden door de ondertitel 'Een damesroman', die een veredelde vorm van chicklit lijkt te suggereren? Of ben ik net geïntegreerd door het contrast met het daarnaast in kleinere letter afgedrukte 'Winnaar van de belangrijkste Zweedse literaire prijs' (de binnenflap bevestigt mijn vermoeden dat dat de Augustpris is), waardoor 'damesroman' bijna ironisch moét zijn? Of slaat mijn dorst naar al wat Zweeds is precies in deze kerstperiode keihard toe en hoop ik die met een boek te lessen?
Wat het ook is, de keuze is reeds lang gemaakt. Niet ik bepaal wat ik zal lezen: een handvol recensenten heeft dat reeds lang voor mij bepaald. Steeds weer laat ik me leiden door wat De Standaard der Letteren me voorschrijft. Omdat ik nu eenmaal niet zelf het overzicht kan bewaren. Omdat het oordeel van Mark Cloostermans, om er maar een te noemen, me zelden ontgoochelt. En toch. Eens weg van al het bekende, zou dat niet fijn zijn? En dus begin ik bij die stapel van mijn verjaardag. Speciaal voor mij gekozen. Door mensen die schoorvoetend schenken - 'Ik heb het toch maar gedurfd een boek te kopen.'. Dat lijkt me een dapper begin.

Geen opmerkingen: