donderdag, november 15, 2012

Een droom in een fles

Ik at deze week bij dat grote woonwarenhuis. En net toen ik, hapjes lepelend voor de jongste, bedacht dat ik nu geen aandacht over had om 'mensen te kijken', zag ik de Grote Vriendelijke Reus. Hij doemde ergens boven de kinderstoel op, en hoewel ik zeker weet dat ik hem niet nadrukkelijk bekeken heb, ben ik er vast van overtuigd dat zijn hoofd tot het plafond reikte, waardoor hij zich wat zuchtend door de ruimte moest slepen.
Later op de namiddag zag ik hem opnieuw. Nu liep hij enkele meters voor me, en van de dreigende gestalte van zo-even, bleef niets over. Een man met vocht in de benen steunde zwaar op een kruk en deinde door het gangpad, als een Michelinmannetje waarbij men halverwege had beslist hem niet verder op te pompen.
Vreemd hoe ons kijken werkt. En hoe de herinnering. Ik kan niet in woorden oproepen hoe de GVR werd beschreven, enkel zien hoe hij in de illustraties werd neergezet. Durf ik mijn dochter de nieuwe editie van Pippi Langkous geven? Of zal zij Pippi dan voortaan zien als het wat excentrieke zusje van Charlie en Lola?
Sara Van den Bossche zet in haar artikel in De Leeswelp 'Pippi's nieuwe kousen' het licht op groen. Laat ik daar maar gevolg aan geven. En voortlezen in 'Verstrooiingen' van Bernard Dewulf en 'Thinking, fast and slow' van Kahneman. Zodat ik weet hoe dat zit, als ik nog eens beelden en gedachten met u wil delen.

Geen opmerkingen: