woensdag, november 21, 2012

De wereld als krasplaat

Terwijl ik mijn haren was onder de douche, vraag ik me af hoe het ook weer zat met dat schuim. Meer of minder naarmate je haar vuiler is? Het hield me als kind al bezig. Ik begreep niet waarom de mensen die op de verpakking stonden afgebeeld zo'n schuimende haardos hadden. Hadden ze hun haar dan al een eerste keer gewassen voor ze op de foto gingen, vroeg ik mijn moeder. Of hadden ze het extra lang vuil laten worden. (Dat de chemiecursus in de richting die ik volgde 'toegepast' was, heeft blijkbaar onvoldoende geholpen. Ik ben echt vergeten hoe het zit. Maar of ik het nu goed weet of niet, wat ik destijds vroeg zal afgehangen hebben van wat mijn moeder me vertelde, over het schuim en het vuile haar. En misschien kreeg zij wel een heel andere cursus chemie?)
Het was een eerste kennismaking met de valse wereld van reclame. Later kwam daar kapitein Iglo bij. Ik moest er speciaal voor aan de deur komen, bij de man die mijn moeder aan een vragenlijst onderwierp en die wilde weten of wij kapitein Iglo kenden. (Ik kende hem niet. Misschien omdat we nauwelijks televisie keken, maar dat is weer een ander verhaal.) Nadien stond ik mee bij het fornuis en vroeg waarom die man dat wilde weten. 'Voor reclame,' zei mijn moeder. En ik: 'O, nu begrijp ik het. Dan kunnen ze zeggen: 'Kapitein Iglo, zelfs uw kinderen kennen hem.' Of zoiets. Maar dat was niet het juiste besluit, begreep ik uit mijn mama's blik.
Net zo probeert mijn dochter greep te krijgen op de wereld. Wat een kantoor is. Dat een kabeljauw best groot is. Dat op reis gaan betekent dat je na x aantal nachten terugkeert. Dat je met een afgeknipte nek naar het ziekenhuis moet omdat je anders niet kan zingen of eten - zegt zij. Er moet nog heel wat wereld worden ingekleurd.

Geen opmerkingen: